לאָז מיך!
זאָלסט אין וועג אַריין מיך בענטשן...
ס'איז, נישקשה, עפּעס ווערט
אויך מיין בלוט פאַר אָט דער ערד,
ווען דיין אמת לעשט זיך אויס...
ס'קאָסט, נישקשה, מיר גאַנץ טייער
אויפן שניי־זאַוויי דאָס פייער.
ביז אַ טראָפּן אויסדעפּרעסט
סיי מיין פרילינג, סיי מיין זומער,
ביז צו זיך איך בין געקומען.
זאָלסט אין וועג אַריין מיך בענטשן!
אָבער מענטשלעכקייט און עכטקייט
ביי דיין שוועל, ווייזט אויס, ניט נעכטיקט.
לאָזסט ניט אָפּ פון זיך – קיין שפּאַן,
האָסט מיך פעסט אַרומגענומען,
האָסט מיך פּלוצעם... ליב באַקטמען.
וואַרף מיר נאָך אַ שטיין –
וואָלט ניט זיין אַזוי געמיין!
1970
posted by elabrek at
12:55 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home