*

און אפשר איז גוט, וואָס מיר זיינען צעשיידט,
און אפשר אין דעם גאָר – מיין לייד און מיין פרייד,
וואָס פול צווישן אונדז איז מיט אויפרייס די לופט,
די ווייטשקייט – מיט אָטעם, די שטילקייט – מיט רוף?

ווייל ווער קאָן דעם זאָגן, וואָס מער טוט אונדז באַנג –
דאָס קיינמאָל דערגרייכטע ביים פאַלן אין גאַנג,
צי גאָר דאָס באַטרעטן דעם שניי־ווייסן פּיק,
פונוואַנען ס'פאַנגט אָן זיך אַראָפּגאַנג צוריק?