צו איינעם אַזאַ

"איך זוך אַלץ תירוצים צו וואַשן דיך ריין..." (א. גאָנטאַר)

און איך, זעסטו, זוך קיין תירוצים ניט, ניין,
און כ'הייב ניט די פּיין קעגן דיר
ווי אַ שטיין –
בלויז איינס וואָלט איך וועלן,
כ'וואָלט וועלן פאַרשטיין:
צי טרעפט כאָטש אַ מאָל –
דיין געוויסן דערוואַכט,
ס'ווערט האַרט דער צוקאָפּנס
אין מיטן דער נאַכט?

צי בלויז דעם געקריוודעטן
קומט אַזאַ שטראָף,
צי בלויז דער באַעוולטער
ווייסט פון קיין שלאָף?
די אויגן צעשפּאַרט – ער געפינט זיך קיין אָרט,
ער טאַפּט אין דער פינצטער
דאָס נייטיקע וואָרט
און, דאַכט זיך, – אָט פלעמלט עס
הילפלאָז און שוואַך, –
דאָך ווידער פאַרשלינגט עס
די שלאָפלאָזע נאַכט...
און ס'בלייבט אים ניט מער –
דאָס בייז־וואונדער אַליין –
דער חושך פון קיינמאָל ניט קענען פאַרשטיין.