ווידער האַרבסט
געטריבן פון ווינט,
וועלכער שמייסט מיט די בלעטער,
סע איילט זיך
מיין זוניקער, הארבסטיקער וועטער,
אַזוי ווי ער וואָלט זיך
פון ערגעץ פאַרשפּעטיקט
אין פּיינלעכע זילבן
דאָס האַרבסטיקע גאָלד
מיט מיין אייגענעם זילבער,
וואָס רוישט איבער קאָפּ
מיט פאַרפלויגענע יאָרן,
מיט אַלץ וואָס דעראָבערט
איך האָב
און פאַרלאָרן...
די בושלען־געשרייען
מיט אַלץ, וואָס איך וועל שוין,
ווייזט אויס, ניט פאַרשטייען.
אין מיין האַרצן פאַרקאַרבט –
אַ בענקשאַפט אַזעלכע,
כאָטש לייג זיך און שטאַרב!
1968
posted by elabrek at
9:08 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home